بیانات در دیدار جمعی از استادان، نخبگان و پژوهشگران دانشگاه‌ها

در بیست و پنجمین روز از ماه مبارک رمضان  (1)

بسم الله الرّحمن الرّحیم

الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین.

 خیلی خوش‌آمدید برادران عزیز، خواهران عزیز؛ بحمدالله جلسه‌ی بسیار خوبی بود امروز و با این مطالبی که دوستان در اینجا بیان کردند -سیزده نفری که صحبت کردند- خوشبختانه یکی از نکاتی که بنده یادداشت کرده بودم که بگویم در این جلسه و آن عبارت بود از درگیر شدنِ دانشگاه با مسائل کشور و چالشهای کشور -که این توصیه‌ی قطعی ما است و حالا ان‌شاءالله شاید یک چند جمله‌ای هم عرض بکنم- در این جلسه تحقّق پیدا کرد. یعنی من میبینم در این جلسه اساتیدی که صحبت کردند، اغلب مسائل عمده‌ی کشور را و چالشهای کشور را مورد توجّه قرار دادند و درباره‌ی آنها حرف زدند؛ مثلاً فرض کنید که مسئله‌ی سینما -که یک مسئله‌ی مهمّی است- مسئله‌ی برجام، مسئله‌ی آب، مسئله‌ی آسیب‌‌های اجتماعی؛ اینهایی که آقایان اینجا صحبت کردند، پرداختن به این مسائل بود؛ و این توصیه‌ی ما است. یا مسئله‌ی خانواده و ازدواج و فرزندآوری، مسئله‌ی صنایع هوا فضا و مقوله‌ی هوا و فضا که مسئله‌ی بسیار مهمّی است؛ مسئله‌ی دیپلماسی علمی؛ یا مسئله‌ی آب، که مسئله‌ی بسیار مهمّی است و اینجا دیدم آقایان به آن توجّه کردند. یا مسئله‌ی نوآوری -که حالا من آن را هم شاید اشاره بکنم- مسئله‌ی اقتصاد و از این قبیل. خب الحمدلله اینها خوب است. بنده وقتی نگاه میکنم و مقایسه میکنم این جلسه‌ی امسالمان را با برخی از جلسات مثلاً هفت هشت ده سال گذشته، میبینم تفاوت خیلی زیاد است، یعنی این نشان میدهد که جامعه‌ی دانشگاهی یک حرکت پیش‌رونده‌ی فکری و انگیزه‌ای را در این سالها انجام داده؛ یعنی من امروز حرکت جامعه‌ی دانشگاهی را، احساس جامعه‌ی دانشگاهی را، انگیزه‌های جامعه‌ی دانشگاهی را، اهتمامها و احساس دردهای جامعه‌ی دانشگاهی را از مثلاً ده سال پیش، پانزده سال پیش میبینم بهتر [شده]؛ این خیلی نکته‌ی مهمّی است. البتّه نمیخواهیم ادّعا کنیم که این مجموعه‌ی حاضر در جلسه‌ی ما همه‌ی جامعه‌ی دانشگاهی‌اند امّا بالاخره مشتِ نمونه‌ی خروارند، یعنی نشان‌دهنده‌ی این هستند که این تفکّر، این احساس در جامعه‌ی دانشگاهی وجود دارد. البتّه وقت کم شده، یعنی بنده آماده شده بودم برای یک وقت بیشتری لکن مجالی نیست، من هم ناچار باید کوتاه صحبت بکنم.

نعمت بهشتی تشکیلاتی!

قرآن کریم، نعمتی از نعمتهای بهشتی را ذکر می کند و با این ذکر، ما را مشتاق آن نعمت می کند. این نعمت، نعمت جمع شدن برادران دینی به دور یکدیگر می باشد که به نظرم در تشکیلات است که می شود شیرینی جمع شدن برادران دینی را به صورت جامعی تجربه کرد و لذت آن را چشید. شاید کسی بگوید که ما در غیر تشکیلات هم مانند آن نعمت مذکور، دور هم جمع می شویم. [این نکته] درست است ولی بنده در کلام قیدی داشتم و آن این بود که «به صورت جامع» بهره مند می شویم. در تشکیلات جدا از صفا و صمیمیت، [به] دنبال پیشرفت یکدیگر هستیم؛ در قالب کارهایی فرهنگی در منطقه خود، یا مطالعات دسته جمعی، یا مباحثات مباحث مورد نیاز و مانند آن. اینها پیشرفتهایی است که در جمعهای غیرتشکیلاتی وجود ندارد.

برگرفته از تجربیات مسئول گروه فرهنگی منتصرین

آیا من عضوی تشکیلاتی هستم؟

به نظر بنده، یکی از ملاکهای شناخت یک عضو در یک گروه یا یک مجموعه تشکیلاتی این است که هر وقت به هر جلسه ای از جلسات برگزارشده آن فکر می کنیم، آن شخص به صورت یک فرد منظم و فعال در ذهنمان مجسم شود. [در تجسم ما، این شخص] مدام در جلسه نظر می دهد، ساکت نیست و نسبت به مباحث ارائه شده در جلسات نیز بی تفاوت نیست. یعنی تصورمان از آن عضو در مجموعه این است و به نظرم این تصورات از یک شخص، ملاکی است برای تأیید آن شخص [و] آن شخص می تواند فردی مفید برای تشکیلات باشد.

برگرفته از تجربیات مسئول گروه فرهنگی منتصرین

بیانات در دیدار جمعی از شاعران و اهالی فرهنگ و ادب

در شب ولادت حضرت امام حسن مجتبی علیه‌السّلام  (1)

بسم الله الرّحمن الرّحیم

و الحمدللّه ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا محمّد و آله الطّاهرین و لعنةالله علی اعدائهم اجمعین.

جلسه‌ی شیرین خوبی بود؛ تنها ضعف این جلسه همین بود که چند نفر از دوستان حاضر -از برادران و خواهران- مایل بودند از اشعارشان بخوانند و استفاده کنیم و این توفیق را ما پیدا نکردیم. البتّه وقت هم دیگر گذشته یعنی ساعت الان دوازده و اندی است و بیش از معمولِ این جلسه وقت گذاشته شده؛ دیگر حالا گاهی پیش می‌آید.

‌ما کلّ ما یتمنّی المرء یدرکه

تجری الرّیاح بما لاتشتهی السّفن (2)

گاهی اوقات چیزی که انسان میخواهد پیش نمی‌آید.

اوّلاً شعرهای امشب بسیار خوب بود واقعاً؛ حالا ایشان میگویند «جوانها»؛ تعدادی از حضّار شعرخوان، امشب جوانها بودند و انصافاً هم شعرهایشان خوب و شیوا است؛ 

بیانات در دیدار جمعی از دانشجویان

در روز دوازدهم ماه مبارک رمضان؛ در حسینیه‌ی امام خمینی رحمه‌الله   (1)

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

و الحمدلله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا و نبیّنا ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الطّیّبین الطّاهرین المنتجبین سیّما بقیّةالله فی الارضین.

خیلی متشکّرم از برادران و خواهران عزیزی که تشریف آوردند، بخصوص آنهایی که برنامه اجرا کردند و از مجریِ محترم برنامه که جلسه را خیلی خوب تا این ساعت اداره کردند. الحمدلله بیاناتِ گویندگان عزیز، متنوّع بود؛ هم مسائل علمی در بیاناتشان بود و پیشنهادهایی بود که من یادداشت کردم، هم مسائل کشور، مسائل سیاسی، مسائل اجتماعی، انتقاد، گِله، اعتراض، تأیید؛ همه چیز بحمدالله بود؛ یک جلسه‌ی به معنای واقعی کلمه دانشجویی.

البتّه در مجموع این بحثهایی که دوستان -پسران و دختران دانشجو- اینجا کردند، یک نکته برای من خیلی جالب و برجسته است و آن اینکه علی‌رغم گله‌گزاری‌ها و نگرانی‌ها و مانند اینها که [بیان] کردند، جلسه‌ی امروز ما نشان داد که محیط دانشجویی یک محیط بانشاط و زنده است؛ درست عکسِ آن چیزی که دشمنان میخواهند، بیگانگان میخواهند و بعضی وانمود میکنند که «آقا، دانشگاه افسرده است، دانشگاه مأیوس است»؛ نه، دانشگاه زنده است. بله، شماها همه‌ی دانشجوهای کشور نیستید -ما بیش از چهار میلیون دانشجو داریم- مقصودم این نیست که چهار میلیون [دانشجو] در دانشگاه با همین روحیه‌ها وجود دارند؛ این را میدانیم که این‌‌جور نیست امّا یک جریان زنده‌ی فعّالِ پُرتپشی در محیط دانشجویی وجود دارد -با نگاه‌های مختلف، با گرایشهای مختلف امّا همه با انگیزه، با احساس هویّتِ اثرگذار- که این برای من مهم است.

در باب وجه تسمیه گروه فرهنگی مُنتصِرین

خالی از لطف نیست که این نکته را یادآوری کنیم که نام هر انسان، نشان دهنده بسیاری از ویژگی ها درباره شخصیت شخصی است که این نام را برای او انتخاب کرده و این امر درباره اسامی شرکتها، خیابانها و میدانها و حتی حیوانات نیز تا حدود زیادی صادق است. برای مثال کسی که نام فرزندش را «خشایار» انتخاب کند، تا حدودی می توان فهمید که میزان دلبستگی این شخص به این نام و شخصیت معروف او در تاریخ ایران باستان چه میزان است و بر همین اساس می توان پی برد که خوراک اندیشه ای او و جامعه پیرامونی اش از چه ترکیبی هستند. ائمه معصومین علیهم السلام نیز به مؤمنان سفارش کرده اند که نام نیکو برای فرزندان خود انتخاب کنید. درباره انتخاب نام گروه فرهنگی منتصرین نیز اراده اعضا بر آن شد تا نامی نیکو که از هویت آن حکایت داشته باشد برایش انتخاب شود. برخی از اعضا، با توجه به سابقه جریان فدائیان اسلام در کار تشکیلاتی، نام گروه شهید نواب صفوی را پیشنهاد دادند. برخی نیز پیشنهاد دادند که نامی از قرآن کریم انتخاب شود. پس از جست وجوهای بسیار، به آیه  45 سوره ذاریات رسیدیم که لفظ مُنتصِرین در آن وجود داشت. معنای کلمه «یاری رسانندگان به یکدیگر» است و از آنجا که اساس کار گروهی و تشکیلاتی را، کمک و یاری به یکدیگر تشکیل می دهد، این نام را شایسته گروه دیدیم. اعضای گروه اعتقاد دارند که جامعه مؤمنان باید به یاری خود بشتابد؛ چرا که به رشته های ولایت میان خود ایمان دارند و آن را تقویت می کنند. کار فرهنگی نیز که کاری زمان بر و نیازمند جریان سازی است بدون احساس پیوند خود با جامعه ایمانی پیرامونی، لطفی نخواهد داشت.

تشکیلات نظم می خواهد! نظم!

یکی از فرمایشهای امیرالمؤمنین، امیر بیان، امام علی علیه السلام که شاید خیلی ها شنیده باشند این است که در امور خود نظم را رعایت کنید. اوایلی که مرا به گروه دعوت کردند شاهد بودم که دوستانم درباره این مسئله دقت زیادی به خرج نمی دادند و به همین دلیل، جلسات از نوعی آشفتگی رنج می برد. البته، خود اعضا ظاهراً به این مسئله التفات نداشتند ولی نتیجه این می شد که نوسانات زیادی وجود داشت. منظورم از نوسانات این است که برای مثال، برنامه های جلسه نامشخص بود و نمی دانستیم امروز که می خواهیم در جلسه گروه شرکت کنیم، دقیقا چه کار باید انجام دهیم. یا اینکه اساساً زمان جلسه تا چه میزان ثبات دارد و آیا هر هفته در زمان مشخصی شروع و در بازه مشخصی به پایان می رسد و یا اینکه اعضا تا چه حد به اصل حضور در جلسات معتقد و پایبند هستند. از این نوع سؤالات، بسیار بود. یادم می آید که یک بار مسئول گروه می گفت از ابتدا تشکیل این جمع تلاشم بر این بود که هر هفته جلسه ای داشته باشیم. ولو اینکه محتوای جلسه این باشد که زیارت عاشورایی بخوانیم یا ساعتی با هم گفت و گوی خودمانی داشته باشیم. این کار را که ما در اصطلاح دینی «استقامت» می نامیم ثمره اش این شد که آن جلسات دچار تحول شد و مرحله جدیدی پیش روی گروه قرار گرفت و آن را از «جلسات خودمانی» به «جلسات گروه فرهنگی منتصرین» رساند. اهداف را تعالی بخشید و روحیه اعضایش را ارتقا داد. با خودم فکر می کنم اگر روزی اتفاق می افتاد که آقای مسئول که در آن زمان با دوستانش ایده جلسه هفتگی را پیش می بردند از این استقامت خود دست می کشید چه می شد. حداقلش این بود که تا مدتها خبری از کار تشکیلاتی برای اصلاح فرهنگی منطقه نبود. چون ریشه های تشکیل گروه به حدود 3 سال قبل برمی گردد و جمع کردن چند طلبه و دانشجو کنار هم و نگه داشتن آنها برای مدتی طولانی کاری سخت و طاقت فرساست. این را اضافه کنید به یأسی که بعد از متفرق شدن جمع، سراغ کسانی می آید که قصد انجام حرکتی مشابه داشتند. خلاصه اینکه برای رسیدن این حرکت تا اینجا زحمتهای بسیاری کشیده و عرقهای بسیاری ریخته شده است. استقامت همچنان باید ادامه داشته باشد و امری که آن را ثمربخش تر می کند، داشتن نظم و انتظام در انجام کارهاست. 

دشمن شناسی انقلاب اسلامی

در واقع همه‌ی حرکاتی که دشمن در این چهل سال در مقابل ما انجام داده است، پاتک انقلاب است. انقلاب ریشه‌ی دشمن را از لحاظ سیاسی در کشور کَند، و دشمن حالا مرتّباً پاتک میکند و در هر دفعه هم شکست میخورد؛ اقدام میکند و نمیتواند؛...
هزاران شبکه‌ی مجازی راه انداختند، دَه‌ها کانال تلویزیونی به راه انداختند، کانالهای ماهواره‌ای به راه انداختند؛ جوخه‌های ترور و انفجار درست کردند و به داخل مرز فرستادند، چه از جنوب شرقی، چه از شمال غربی؛ بمباران دروغ و تهمت و شایعه را روی سر این ملّت ریختند، شاید بتوانند افکار این مردم را، بخصوص جوانان نورس ما را عوض کنند -جوان عزیز ما، این جوانی که نه امام را دیده، نه انقلاب را دیده، نه دوران دفاع مقدّس را دیده، نه شهدای نامدار بزرگ ما را دیده، روی ذهن اینها [میخواستند] اثر بگذارند؛ نتیجه‌اش چه میشود؟ [میشود] شهید حججی؛ این شهید عزیز اخیر نجف‌آباد و شهدای دیگری که در این دو سه روز شهید شدند؛ اینها همه همین جوانها بودند- و تطمیع کسانی در داخل؛ نفوذ در برخی از ارکان؛ ... [امّا] باز هم نتوانستند؛ با همه‌ی این تلاشها ناکام ماندند.

 

بیانات در دیدار مردم قم

19 دی 1396

آتش به اختیار یعنی چه؟

از جمله‌ی کارهای مهم، کارهای فرهنگی است؛ ما خُلل و فُرج فرهنگی زیاد داریم؛ جاهایی که نفوذگاه دشمن است ازلحاظ فرهنگی، بسیار است؛ این را، هم مجموعه‌های مسئول دولتی، هم مجموعه‌های گسترده‌ی عظیم مردمی موظّفند که انجام بدهند. «آتش‌به‌اختیار» به معنی کار فرهنگی خودجوش و تمیز است؛ آنچه ما گفتیم معنایش این است که در تمام کشور، جوانها و صاحبان اندیشه و فکر، صاحبان همّت، خودشان با ابتکار خودشان، کار را -کارهای فرهنگی را- پیش ببرند، منافذ فرهنگی را بشناسند و در مقابل آنها، کار انجام بدهند؛ آتش‌به‌اختیار، به معنای بی‌قانونی و فحّاشی و طلبکار کردن مدّعیانِ‌ پوچ‌اندیش و مدیون کردن جریان انقلابی کشور نیست. نیروهای انقلابی بیش از همه باید مراقب نظم کشور، مراقب آرامش کشور، مراقب عدم سوءاستفاده‌ی دشمنان از وضعیّت کشور، و مراقب حفظ قوانین [باشند]؛ این مراقبتها در درجه‌ی اوّل متوجّه به نیروهای انقلاب است که دلسوزند، علاقه‌مندند و مایلند که کشور به سمت هدفهای خود حرکت بکند.

خطبه‌های نماز عید فطر

5 تیرماه 1396

بیانات رهبر معظم انقلاب در محفل انس با قرآن کریم

خدای متعال را سپاسگزاریم که به ما عمر داد، فرصت داد، یک ماه رمضان دیگر و یک بار دیگر این جلسه‌ی نورانی را زیارت کنیم و از فیوضات قرآن به قدر ظرفیّت خودمان بهره‌مند بشویم. از همه‌ی کسانی که تلاوت کردند، برنامه اجرا کردند و در آرایش معنوی این جلسه‌ی نورانی همکاری کردند، صمیمانه متشکّریم. خدا را سپاسگزاریم که روزبه‌روز قرآن و مفاهیم آن و شوق به آن و آموختن آن و حفظ آن و تدبّر در آن در کشور توسعه پیدا میکند و اینها از برکات انقلاب اسلامی است؛ ولی با این ‌حال، ما از قرآن خیلی دوریم، ما با قرآن فاصله داریم؛ قرآن را پیش از این، در همه‌ی زندگی‌مان، در همه‌ی ذهنیّاتمان، عملیّاتمان، افکارمان، عزممان، رفتارمان بایستی هادی و ملجأ و امام خود قرار بدهیم؛ و این امروز متأسّفانه نیست؛ باید نزدیک بشویم به قرآن.

شما جوانهای عزیز، اُنس با قرآن را و تدبّر در قرآن را روزبه‌روز بیشتر کنید؛ تلاوت قرآن را فراموش نکنید، تدبّر در قرآن را فراموش نکنید. در این خطبه‌ای که از امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در اینجا خوانده شد، فرمود: ما جالَسَ اَحَدٌ هذَا القُرآنَ اِلّا قامَ عَنهُ بِزیادَةٍ اَو نُقصانٍ زیادَةٍ فی هُدًی وَ نُقصانٍ عَن عَمًی؛(۲) وقتی پای قرآن نشستیم و از کنار قرآن بعد از بهره‌گیری از آن برخاستیم، باید هدایت ما افزایش پیدا کرده باشد و کوردلی ما کاهش پیدا کرده باشد؛ معرفت ما باید بیشتر بشود، اُنس ما با معارف حقّه بیشتر بشود، قُرب ما به خدای متعال بیشتر بشود، شوق ما به عبادت افزون‌تر بشود.

تأسیس مرکز اطلاع رسانی گروه فرهنگی منتصرین

«وَ لَیَنْصُرَنَ‏ اللَّهُ‏ مَنْ یَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیز» (سوره مبارکه حج- شریفه 40)

انقلاب اسلامی ایران بی‌تردید در دل دنیای ظلمت‌زده و عصر جاهلیت نوین نوری بود که روشنایی‌اش در آن دوره به سرتاسر جهان رسید و نویدبخش صفحه‌ای دیگر از پیروزی جبهه حق علیه باطل شد. انقلاب اسلامی که آغاز آن با حرکت جهادی امام خمینی رحمه‌الله به وقوع پیوست به عقیده روشن‌بینان عالم، انقلاب و جنبشی فرهنگی بود و تاکنون نیز داعیه این بعد از حرکت در بیانات و سیره حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر عظیم‌الشأن انقلاب به‌وضوح دیده می‌شود.

جانشین خلف بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران، رهبر معظم انقلاب در فرمایشات خود به مسیری که ما در حال طی کردن آنیم اشاره‌کرده و فرموده‌اند:

«یک زنجیره‌ی منطقی وجود دارد؛ پیش‌ها این را گفتیم، بحث شده. حلقه‌ی اول، انقلاب اسلامی است، بعد تشکیل نظام اسلامی است، بعد تشکیل دولت اسلامی است، بعد تشکیل جامعه‌ی اسلامی است، بعد تشکیل امت اسلامی است؛ این‌یک زنجیره‌ی مستمری است که به هم مرتبط است. منظور از انقلاب اسلامی - که حلقه‌ی اول است - حرکت انقلابی است؛ والّا به یک معنا انقلاب شامل همه‌ی این مراحل می‌شود...