یکی از فرمایشهای امیرالمؤمنین، امیر بیان، امام علی علیه السلام که شاید خیلی ها شنیده باشند این است که در امور خود نظم را رعایت کنید. اوایلی که مرا به گروه دعوت کردند شاهد بودم که دوستانم درباره این مسئله دقت زیادی به خرج نمی دادند و به همین دلیل، جلسات از نوعی آشفتگی رنج می برد. البته، خود اعضا ظاهراً به این مسئله التفات نداشتند ولی نتیجه این می شد که نوسانات زیادی وجود داشت. منظورم از نوسانات این است که برای مثال، برنامه های جلسه نامشخص بود و نمی دانستیم امروز که می خواهیم در جلسه گروه شرکت کنیم، دقیقا چه کار باید انجام دهیم. یا اینکه اساساً زمان جلسه تا چه میزان ثبات دارد و آیا هر هفته در زمان مشخصی شروع و در بازه مشخصی به پایان می رسد و یا اینکه اعضا تا چه حد به اصل حضور در جلسات معتقد و پایبند هستند. از این نوع سؤالات، بسیار بود. یادم می آید که یک بار مسئول گروه می گفت از ابتدا تشکیل این جمع تلاشم بر این بود که هر هفته جلسه ای داشته باشیم. ولو اینکه محتوای جلسه این باشد که زیارت عاشورایی بخوانیم یا ساعتی با هم گفت و گوی خودمانی داشته باشیم. این کار را که ما در اصطلاح دینی «استقامت» می نامیم ثمره اش این شد که آن جلسات دچار تحول شد و مرحله جدیدی پیش روی گروه قرار گرفت و آن را از «جلسات خودمانی» به «جلسات گروه فرهنگی منتصرین» رساند. اهداف را تعالی بخشید و روحیه اعضایش را ارتقا داد. با خودم فکر می کنم اگر روزی اتفاق می افتاد که آقای مسئول که در آن زمان با دوستانش ایده جلسه هفتگی را پیش می بردند از این استقامت خود دست می کشید چه می شد. حداقلش این بود که تا مدتها خبری از کار تشکیلاتی برای اصلاح فرهنگی منطقه نبود. چون ریشه های تشکیل گروه به حدود 3 سال قبل برمی گردد و جمع کردن چند طلبه و دانشجو کنار هم و نگه داشتن آنها برای مدتی طولانی کاری سخت و طاقت فرساست. این را اضافه کنید به یأسی که بعد از متفرق شدن جمع، سراغ کسانی می آید که قصد انجام حرکتی مشابه داشتند. خلاصه اینکه برای رسیدن این حرکت تا اینجا زحمتهای بسیاری کشیده و عرقهای بسیاری ریخته شده است. استقامت همچنان باید ادامه داشته باشد و امری که آن را ثمربخش تر می کند، داشتن نظم و انتظام در انجام کارهاست.
